Als mijn verbeelding als schrijver op volle toeren draait, is het niet zo moeilijk om op onbehaaglijke plekken in mijn brein te belanden. Mijn man lacht me wel eens uit, als ik weer eens begin over het aanleggen van een noodvoorraad in de schuur. “Als het zódanig misgaat, dan heb je niks aan wat zakken rijst en flessen water.”, aldus mijn wederhelft.
Ok, ik geef toe dat doomsday preppers vaak mensen zijn die ernstig doordraaien als het gaat om extreme survival kits en hele bergen voedsel en medicijnen in kogelvrije containers en stalen forten. In ieder geval de stereotype, Amerikaanse preppers op TV. Maar ik kan het niet helpen dat ook ik op bepaalde momenten aan het beraden ben waar ik thuis met mijn gezin kan schuilen als er een ramp van Armageddon-formaat is of hoe ik de voordeur kan verstevigen tegen een invasie van op hol geslagen hordes van wezens.
Voorbereid zijn is het halve werk
Will Smit had het in die zin vrij makkelijk in I am Legend. Ok, bloeddorstige zombie-mensen verteerd door woede en honger voor vlees zijn niet exact fijne dingen. Maar hij had tenminste nog een hele stad voor zichzelf, inclusief overvolle supermarkten en toko’s waar hij naar smaak en keuze kon ‘shoppen’.
De overlevenden van de vliegtuigramp in Lost hadden ook meer downs dan ups. Maar het heeft zo zijn voordelen om te crashen op een onbewoond doch vruchtbaar eiland, toch?
Enfin, terugkomend op mijn eigen doomsday-gedachten. Het lijkt me dus helemaal niet verkeerd om altijd voorbereid te zijn op een ramp die de wereld zoals we kennen totaal verandert en ons terug in de tijd stuurt. Minimaal een paar eeuwen. Natuurlijk wil ik niet uitgaan van de slechte scenario’s. Maar als het moment daar is, wil ik als bezorgde moeder, met tikje te veel fantasie misschien, degene zijn die het zag aankomen. Al is het om mijn partner zijn ongelijk te zien toegeven (sorry, kan het niet laten 🙂 )
Je voedsel uit de natuur halen
Ik ga mijn plan dus toch maar vormgeven. Nope, ik ga voorlopig geen nieuw rampen-filmscript schrijven. Ik begin bij me te verdiepen in het ‘zelfvoorzienend’ zijn. Een noodvoorraad en wat basisspullen om in je primaire levensbehoeften mee te voorzien is natuurlijk handig. Maar ik ben ook weer niet zo naïef om te denken dat daarmee de kous af is als er daadwerkelijk een (inter)nationale crisis zou worden uitgeroepen.
Het zou namelijk zomaar eens kunnen dat we het langer dan een paar dagen, misschien wel jaren zonder elektriciteit of andere ‘normale’ 21. eeuwse zaken moeten stellen. Dan wil ik op zijn minst kunnen doen wat de oermens ook deed; voedsel vinden en verbouwen. Zeg nou zelf, je hebt toch een enorme voorsprong als je je eten uit de natuur kunt halen?
Toen ik een workshop Wildplukken in de regio zag, dacht ik meteen “Yes! Dát moet ik doen!” Eetbare planten, bessen, noten, paddestoelen. Er valt zó veel te halen uit de natuur! Dat is pas een opleiding waar je van kunt leven 😉 De winter wildplukken editie in Brabant heb ik helaas gemist. Maar ik houd mijn ogen en oren open voor nieuwe evenementen.
Voor degenen die niet willen wachten op een workshop, heb je de Wildplukwijzer. Daar kun je in ieder geval al zien waar je in de buurt kunt starten met het verzamelen van je eigen voedsel.
Ken jij andere initiatieven die workshop wildplukken organiseren of heb je een andere ‘wildpluk-tip’, deel je reactie hieronder!
***
Afbeeldingen: collider.com, Unsplash
