Tja, ruim 400 kilometer fietsen binnen 24 uur. De meesten zullen er niet aan moeten denken. Toch zijn er ieder jaar een aantal fietskoeriers met dat doel. De zogenaamde 24-uurs race voor fietskoeriers. Ieder jaar een andere route langs 5 of 6 collega-fietskoerierbedrijven die als checkpoint fungeren, de rest van de routemoet je helemaal zelf bepalen. In 2010 (rondje Nederland) en 2011 (rondje Nederland/België) was ’s-Hertogenbosch één van die checkpoints, de negende editie van dit jaar was een rondje Nederland/Duitsland. Geen checkpoint in ’s-Hertogenbosch, dus hoog tijd voor wat Bossche fietskoeriers om ook eens mee te doen.
Klaar voor de start
Zaterdagmiddag 7 juli om 12.00 uur stonden Gijs Huijbregts, Hein Willekens en ikzelf dus aan de start van een mooi avontuur, samen met zo’n 30 andere Nederlandse, Duitse en Belgische fietskoeriers. Via Nijmegen naar Bochum, Keulen, Heerlen, Eindhoven en weer terug naar Nijmegen. Volgens de kortste route ruim 400 kilometer, maar dan moest je die kortste route wel weten te vinden. “Waarom?” zul je je ongetwijfeld afvragen. Goede vraag. Dat hebben wij ons ook verschillende keren afgevraagd onderweg. Maar zo’n extreme tocht samen met fietskoeriers en -fanaten verbroedert. We blijven toch collega’s. Een kijkje in de keuken bij de andere fietskoeriersbedrijven die dit jaar als checkpoint fungeren, al zullen we niet meer doen dan eten en rusten. Om te laten zien wat je met doorzettingsvermogen kan bereiken op een fiets en te laten zien uit welk hout de gemiddelde fietskoerier gesneden is. Daarom!
Op schema
Als Short-cut Fietskoeriers reden we gezamenlijk van het kantoor van Velocity in Nijmegen naar park Tivoli waar de echte start plaats vond. Gijs kreeg tijdens deze groepsrit echter een lekke band, helaas was dat niet opgemerkt door de organisatie. Samen een fietskoerier van Velocity die op ons gewacht had, begonnen we daarom een kwartiertje later aan onze 24 uur. Met stralend weer en prima fietspaden kwamen we al snel lekker in ons ritme, voor we het wisten haalden we een fietskoerier uit Enschede in, die het tempo van de koeriers daarvoor te hoog vond en bij ons aansloot. Wat later ook nog een drietal Belgische koeriers die een tijdje met ons mee reden. Via wat bospaden en parkjes bereikten we om 17.42 uur Bochum, prima op schema.
Langs zonnige dorpen en over heuvels
Korte pauze en direct door naar Keulen. Dat ging via wat flinke heuvels, die taai maar te doen waren. Het uitzicht op die zonnige dorpjes in het dal maakte veel goed. Met een omweggetje van zo’n 8 kilometer (helaas ook door de heuvels) kwamen we rond 23.00 uur een prachtig verlicht Keulen binnenrijden. Pasta en wat bananen naar binnen gewerkt en de nacht in. Pikkedonkere fietspaden, maar een relatief eenvoudige route dus ook deze kilometers konden we lekker doorrijden.
Pasta, ijs en lekke band
Met opkomende zon schoven we om 4.36 uur aan in Heerlen, waar we verrast werden met ijs en slagroom. Uiteraard gevolgd door pasta en bananen. Helaas verdween de zon daar al snel achter de wolken, samen met een groepje achterblijvers vertrokken we in de regen richting Eindhoven. In die etappe kwam de man met de hamer verschillende keren langs, Gijs zat er even doorheen en Hein besloot zelfs in Weert af te stappen. Zijn benen wilden nog wel, maar de scherpte was helemaal weg en zijn verstand zei hem te stoppen. Na een tweede lekke band vervolgden we onze weg, om net voor Eindhoven weer een groepje Duitsers op te pikken. Om 10.00 uur kwamen we drijfnat in Eindhoven aan.
Laatste loodjes
Het besef dat het erin zat (nog 60 kilometer en 2 1/2 uur te gaan) was er bij Gijs en mij nog, dus we besloten kort te pauzeren en tempo te maken tijdens de laatste etappe naar Nijmegen. We vetrokken samen met vier anderen en pauzeerden nog even kort toen een van hen een lekke band had. Ergens tussen Gemert en Boxmeer zijn Gijs en ik ze kwijt geraakt, later bleek dat ze wederom een lekke band hadden. Volledig geconcentreerd op de weg en ons tempo hadden we daar niets van mee gekregen. Met een flink tempo richting Boxmeer en een nog hoger tempo naar Cuijk (wind in de rug) konden we helaas de kortere weg naar Nijmegen die we in ons hoofd hadden niet vinden. Wederom omrijden dus, met als gevolg een half uurtje te laat binnen. Het mocht de pret niet drukken, de tocht was voltooid en het welverdiende biertje in Nijmegen smaakte prima.
Zelfreflectie
Onderweg naar huis hebben we veel gefilosofeerd over waar het mis was gegaan. Betere routeplanning (niet twee verschillende routes en een tomtom combineren), misschien wat minder sociaal zijn en ons eigen tempo blijven rijden (alhoewel dat niet in onze aard zit), de start niet missen en in een goed groepje terecht komen… En geconcludeerd dat het een prachtige ervaring was. Een die zeker voor herhaling vatbaar is, al is het maar om te bewijzen dat we het wel in 24 uur kunnen!
