Over twee weken ga ik voor een half jaar naar Washington D.C. om werkzaam te zijn bij het Amerikaanse Congres. Tevens wil ik me verdiepen in de Amerikaanse samenleving en –politiek. In deze ‘pre-departure’-column een aantal zaken die mij in mijn voorbereiding zijn opgevallen, maar toch eerst even dit:
In juni schreef ik een blog over ‘de Dikke en de Dunne’. Hierin uitte ik mijn ongenoegen over hoe organisaties, die allerlei klimaatdoelstellingen hebben en ‘duurzaamheidstoetsen’ in het leven roepen, zoals gemeenten, vaak achter de feiten aan hollen en nauwelijks een groene blik naar zichzelf kunnen werpen. Maar,… goed nieuws! Mijn gemeente is (eindelijk, dankzij mijn fractie) overgegaan tot het vergroenen van het eigen functioneren. Naast het papierarm werken heeft de duurzame, glazenwaterfles alias ‘de Dunne’ eindelijk de belachelijke, gesealde bronwaterflessen van tafel kunnen stoten. Kraanwater staat nu prominent en letterlijk op de vergadertafel!
Ter voorbereiding op mijn verblijf in Amerika sprak ik met verschillende mensen over de cultuur en gebruiken aldaar. Een vriend van me bleek onderzoek te doen naar het fenomeen ‘food-desserts’, de zogenaamde ‘Voelselwoestijnen’. Naast het feit dat vers groente en fruit in Amerika verhoudingsgewijs veel duurder is, schijnt het zo te zijn dat in sommige gebieden simpelweg geen groente of fruit voor handen is. Dit betekend dat mensen een half uur, dan wel langer, moeten reizen om überhaupt groente te kunnen kopen. Alhoewel obesitas en overgewicht in Amerika vaak aan grote (supersize) porties en fastfood wordt toegeschreven, schijnt dit wel nieuw licht op de gehele problematiek.
De vraag die bij mij opkomt is, zeker vanuit het perspectief van het ‘vergroenen van mensenrechten’, of naast toegang tot schoon drinkwater, toegang tot gezond en voedzaam voedsel niet in de lijst van mensenrechten opgenomen hoort te worden?
Toevallig was ik laatst bij de MiNC-café (MiNC: Milieu, Innovatie, Natuur en Creativiteit) waar PlantLab een presentatie gaf over hun ‘revolutionaire’ wijze van voedselkwekerij. Kortweg wordt voedsel gekweekt door middel van ledlampen en andere technologische snufjes. Blijkbaar gebruiken planten slechts twee kleuren van de veelheid licht die de zon op ons doet schijnen. Door die twee kleuren via ledlampen te gebruiken, en de warmteomstandigheden zo te conditioneren, kunnen groenten sneller en gemakkelijker geproduceerd worden. Door veel ‘lagen en stapels’ kan op een vierkante meter oppervlakte, veel meer voedsel worden geproduceerd. En dit allemaal binnen een simpel kantoorpand.
De grote winst valt volgens PlantLab te behalen in het verkleinen van de voedselketen. Doordat voedsel over flinke afstanden wordt vervoert, neemt dat veel uitstoot en vervuiling met zich mee. Door middel van de technologie kan groente in het stedelijke gebied ‘efficiënt en effectief’ verbouwd worden.
Volgens mij een mooie ontwikkeling die hopelijk termen zoals ‘voedselwoestijnen’ snel de geschiedenis in zal helpen. Hoop doet leven…
